شعر

۱:وحشی بافقی

مجنون وعیب جو

به مجنون گفت روزی عیب جویی        که پیداکن بِه ازلیلی نکویی

که لیلی گرچه درچشم توحوری است    به هرجزئی زحسن اوقصوری است

زحرفِ عیب جومجنون برآشفت            درآن آشفتگی خندان شدوگفت:

اگردردیدهٔ مجنون نشینی                       به غیرازخوبی لیلی نبینی

توکی دانی که لیلی چون نکویی است    کزوچشمت همین برزلف ورویی است

توقدبینی ومجنون جلوهٔ ناز                   توچشم واونگاه ناوک انداز

توموبینی ومجنون پیچش مو                توابرو٬اواشارت های ابرو

دل مجنون زشکرخنده٬خون است           تولب میبینی ودندان که چون است

کسی کاو را تولیلی کرده ای نام               نه آن لیلی است کزمن برده آرام

۲:سعدی

اکسیرعشق

ازدرآمدی ومن ازخودبه درشدم        گویی کزاین جهان به جهان دگرشدم

گوشم به راه٬تاکه خبرمی دهدزدوست   صاحب خبربیامدومن بی خبرشدم

گفتم ببینمش مگَرَم درداشتیاق        ساکن شود٬بدیدم ومشتاق ترشدم

چون شبنم اوفتاده بُدم پیس آفتاب    مهرم به جان رسیدوبه عیّوق برشدم

دستم ندادقوّتِ رفتن به پیشِ دوست   چندی به پای رفتم وچندی به سرشدم

تارفتنش ببینم وگفتنش بشنوم          ازپای تابه سرهمه سمع وبصرشدم

من چشم ازاوچگونه توانم نگاه داشت    کاوّل نظربه دیدنِ اودیده ورشدم

بیزارم ازوفایِ تو٬یک روز ویک زمان      مجموع اگرنشستم وخرسنداگرشدم

اوراخودالتفات نبودی به صیدمن         من خویشتن اسیرکمندنظرشدم

گویندروی سرخ تو٬سعدی٬که زردکرد؟         اکسیرِعشق برمِسَم افتادو زَرشدم

۳:ایرج میرزا

قلب مادر

دادمعشوقه به عاشق پیغام          که کندمادرِتوبامن جنگ

هرکجابینَدَم ازدور٬کند                  چهره پُرچین وجبین پُرآژنگ

بانگاه غضب آلوده زند                  بردلِ نازکِ من تیرِخدنگ

ازدرخانه مراطردکند                     همچوسنگ ازدهنِ قلماسنگ

مادرِسنگ دلت تازنده است           شهددرکام من وتوست شرنگ

نشوم یک دل ویک رنگ تورا         تانسازی دلِ اوازخون رنگ

گرتوخواهی به وصالم برسی        بایداین ساعت بی خوف ودرنگ

رَوی وسینهٔ تنگش بِدَری               دل برون آری ازآن سینه تنگ

گرم وخونین به منش بازآری        تابَرَد زآینه قلبم زنگ

عاشقِ بی خردِناهنجار                  نه بل آن فاسقِ بی عصمت وننگ

حرمت مادری ازیادببرد                 مست ازباده ودیوانه زبَنگ

رفت ومادرراافکندبه خاک            سینه بدریدودل آوردبه چنگ

قصدسرمنزل معشوقه نمود         دلِ مادربه کَفَش چون نارنگ

ازقضاخورد دمِ دربه زمین           واندکی رنجه شداوراآرنگ

آن دل گرم که جان داشت هنور   اوفتادازکف آن بی فرهنگ

اززمین بازچوبرخاست٬نمود         پیِ برداشتنِ دل٬آهنگ

دیدکزآن دلِ آغشته به خون         آیدآهسته برون این آهنگ:

آه٬دستِ پسرم یافت خراش!        وای٬پایِ پسرم خوردبه سنگ

۴:استادشهریار

عذرمی خواهم پری

من نمیگنجم درآن چشمان تنگ

بادل من آسمان هانیزتنگی می کنند

توی جنگل هانمی آیم فرود

شاخه زُلفی گومباش

آب دریاهاکفاف تشنهٔ این دردنیست

برّه هایت می دوند٬

جوی باریک عزیزم راه خودگیروبرو

یک شب مهتابی ازاین تنگنای

برفرازکوه هاپرمی زنم

می گذارم می روم

نالهٔ خودمی برم

دردسرکم می کنم

چشم هایی خیره می پایدمرا

غرّش تمسامی آیدبه گوش

کِبْرِفرعونی وسحرسامری است

دست موسی ومحمّدبامن است

می روی وعدهٔ آنجاکه باهم روزوشب راآشتی است

صبح چندان دورنیست...